Jeden

Moje powieki robiły się coraz lżejsze, aż wreszcie je otworzyłam. Oczy z chwilą przyzwyczajały się do jasnego pomieszczenia. W Sali której leżałam nie było nikogo, w okolicach mojej głowy słychać było miarowe pikanie. Nie czułam już tego bólu jaki towarzyszył mi podczas upadku.
Drzwi do Sali cicho się otworzyły, a w ich progu ujrzałam mojego przyjaciela jak i brata, od razu jak mnie zobaczyli, że leże z otwartymi oczyma podbiegli do mojego łóżka.
 - Chiara – zawołali równo. Na moje usta wszedł lekki uśmiech.
 - Dawno się wybudziłaś?- zaczął od razu mój brat.
 - Przed chwilą – wychrypiałam cichutko, ale usłyszeli, gdyż brat kontynuował…  -Lekarze wiedzą?- zapytał intensywnie się przyglądając.
Kiwnęłam przecząco głową, na co zareagował natychmiastowo wychodząc z Sali.
Zostałam sama z blondynem.
Stanął bliżej mnie i pocałował w czoło. Miło było go znów zobaczyć.
 Nawet nie wiem ile spałam.
 -Ale nam strachu narobiłaś- zaczął.
Zdałam sobie z tego sprawę. To była tylko i wyłącznie moja wina.
Przez własną głupotę, przez chęć wygrania złotego medalu… Wyszło jak wyszło… Boję się, że przez to mogę stracić swoją miłość, pasję jaką są skoki narciarskie.
Zostanie mi tylko się z tym pogodzić, nie będzie innego wyjścia, nie będzie można nikogo oskarżyć o to co się wydarzyło, bo to tylko i wyłącznie ja temu zawiniłam… - Nie rób nam tego więcej.Spojrzałam w jego oczy i widziałam w nich jak się o mnie troszczy i martwi, a ja za to mogę go tylko przeprosić...
 - Przepraszam – spuściłam wzrok na białą pościel. Do pomieszczenia wszedł lekarz, a za nim mój brat.
- Serdecznie witam panią, jak się pani czuje? – spytał sprawdzając coś przy tym co wydawało ciągłe pikanie.
 -Bywało lepiej – mówiłam już swoim głosem – boli mnie lekko głowa i całe plecy. – odpowiedziałam.  - Ma pani prawo odczuwać te bóle, to normalne po takiej operacji i kilku dniach snu.
 - Kilku, czyli ilu?
 -Czterech – zapisał coś na karcie i odwiesił na tył łóżka.
Bałam się zapytać o tą jedną ważną rzecz, chwilę się wahałam, ale zdobyłam się na odwagę.
- Aa…a czy będę mogła wrócić, no wie pan… - nie mogłam z siebie wydusić całego zdania, ale dobrze wiedział o co mi chodzi.
 - Nie chcę żeby to tak strasznie zabrzmiało, ale powiem prosto z mostu: nie… to naprawdę wiele, że ta operacja się udała. Po dłuższej i intensywnej rehabilitacji, będzie pani mogła chodzić – czułam jak w moich oczach zbierały się łzy, a obraz zaczął się zamazywać, ale nie chciałam się w tej chwili rozpłakać. – Chciałbym panią jeszcze przebadać. – spojrzał znacząco na chłopaków.
 - Mogą zostać – wydusiłam z siebie.


~*~

Gdy opuścili moją salę  nie mogła dłużej wytrzymać i rozpłakałam się, jak małe dziecko. Sama zgotowałam sobie taki los. Nie zważałam na nic, ciągłe treningi, przemęczenie, mało snu i organizm nie wytrzymał. Nie myślałam o swoich bliskich, o swoim zdrowiu, byłam zapatrzona w ten jeden cel, to był jeden głupi medal, jakich miałam już wiele. Powinnam dziękować Bogu, że mam jeszcze szanse chodzić o własnych siłach. Zawsze sobie powtarzałam, że karierę zakończę, nie wtedy gdy zdarzy mi się upadek, czy będę w słabej formie, a gdy będę w jej szczycie, kiedy będę jedną z najlepszych.
Bo co to za uczucie, jak ludzie ostatnie co o tobie będą pamiętać, to upadek.
Dlatego teraz muszę dopilnować, by moi przyjaciele nie popełnili tego samego błędu co ja…


~*~

- Mamo, ale naprawdę możesz już iść i tak zaraz pewnie przyjdą chłopaki, to nie będę się nudzić – powiedziałam już lekko zirytowana.
 - No dobrze, tylko tu grzecznie – ucałowała mnie w prawy policzek.
 -Tak, zrobimy tu dziką imprezę – przewróciłam oczami – a zwłaszcza, gdy ja chodzić nie mogę.
Jej oczy momentalnie posmutniały. Wiem, mnie też to boli, ale się już z tym pogodziłam.
Za tydzień zaczynam ciężką i długą rehabilitację.
 - Do jutra córeczko – uśmiechnęła się blado.
W drzwiach sali minęła się z chłopakami.
 - Chiaaraa – zawołał głośno Stefan, niemal wskakując na moje łóżko – Jak dobrze Cię widzieć.
Roztrzepał moje uczesane włosy, za co go skarciłam wzrokiem. On nigdy nie przestanie się uśmiechać. Reszta przywitała się w bardziej kulturalny sposób.
 -Jak się czujesz? – odezwał się Manuel.
 -Wiesz bywało lepiej, ale w porównaniu do dnia wybudzenia, to sto razy lepiej. – uniosłam kąciki ust w szczery uśmiech. Ale to była prawda, od tamtego dnia czułam się lepiej, fizycznie, jak i psychicznie.
Nie było łatwo, ale już się pogodziłam.
 -Mamy dla Ciebie newsa – rzucił wesoło Stefan. Mam się bać?
 - W sumie to dwa – zamyślił się Manu – ale są na jeden temat.
 -No to dawajcie, bo umrę z ciekawości – zerknęłam na Michaela, ale widzę, że i on nie wie o co chodzi.
 -Michael się zakochał – ała?  - ale nie wiemy kto to i nic konkretnego na ten temat, tyle że zachowuje się w ten sam sposób co wtedy jak był z Claudią, a nawet gorzej. – widzę jego zły wzrok, który właśnie w tym momencie zabija chłopaków.
 -Nie wymyślajcie, okej – rzucił ostro.
 -No widzisz? A jednak i nic nie wymyślamy, to są czyste fakty.
 -To się wypchajcie tymi faktami, bo nic nie wiecie.
 - A ten drugi news? – chciałam odbić od tamtego tematu, bo robiło się niebezpiecznie.
 - Didl też się zakochał, no i jest z tą dziewczyną oraz nas z nią zapoznał, a nie jak niektórzy – Manu spojrzał znacząco na Michiego, a ten cały zdenerwowany wyszedł z sali. Nie dziwię się jego reakcji, bo sama też bym się wkurzyła jakby ktoś się wtrącał w moje sprawy, a zwłaszcza na ten temat.
 -I dlaczego ja nic wcześniej nie wiedziałam? Koniecznie musisz mnie z nią zapoznać – mrugnęłam do niego – No i weźcie zejdźcie z Michaela, jakby chciał, to by wam powiedział coś na ten temat, a skoro nie chce, to nie naciskajcie, a sam powie – westchnęłam- przecież znacie go dobrze, o ile nie najlepiej.
  - Najlepiej, to TY go znasz – zaznaczył Thomas, który do tej pory się nie odzywał. Wywróciłam oczami. Możliwe, ale oni też są jego przyjaciółmi i znają na tyle dobrze, by znać sytuacje.
 - A może on coś z tobą, ten tego.. – zaczął niepewnie Diethard, a mi oczy wyszły ze zdziwienia. Jemu to  do reszty wypaliło mózg.
 - Ty to już nic gorszego nie mogłeś palnąć – popukałam się w czoło.
 -Nie oszukujmy się Chiara, przyjaźń damsko-męska nie istnieje, a wy wcześniej, czy później będziecie razem – w naszym przypadku jest inaczej, a oni sobie mogą mówić co chcą.
 - On jest dla mnie jak brat – odpowiedziałam spokojnym tonem głosu.
 -Może i dla Ciebie tak, ale Ty dla niego możesz być kimś więcej… - zmieszałam się trochę, co chyba zauważyli i szybko się pożegnali...
Nie powiem dało mi to trochę do myślenia.  
Gdy wyszli, za chwilę pojawił się blondyn. Już spokojniejszy.
Poprawił dłonią przydługie już włosy i usiadł na krzesełku tuż przy moim łóżku. Przyjrzałam się mu uważnie, był zamyślony. Jeżeli będzie chciał, to mi wszystko powie.
Nie znamy się od dziś, gdy będzie się na niego najbardziej naciskać, to tym bardziej nie będzie chciał mówić.
Pamiętam nasze pierwsze spotkanie, miałam wtedy trzynaście lat…

„Jeszcze jedno zadanie, dam radę. Matematyka nie jest wcale taka zła.
Przecież to mój ulubiony przedmiot, jeśli tego nie zrobię, to będzie porażka. Z zamyśleń wyrwał mnie głos mamy.
 -Chiara, chodź do salonu, przyszedł Gregor z kolegą, mają pizzę, zjecie na obiad, ja zaraz wychodzę. – przerwa dobrze mi zrobi, jak przyjdę, dokończę bez problemu.
Odłożyłam długopis na biurko, wstałam z krzesła i szybkim krokiem zeszłam na dół do salonu.
Na kanapie z pilotem w ręce siedział mój brat przełączając co chwilę kanały w telewizji.
Obok niego siedział mniej więcej tego samo wzrostu co on, krótko włosy chłopak, widziałam go już kiedyś na treningu, ale nigdy z nim nie rozmawiałam.
 -Cześć – przywitałam się siadając na jasnym fotelu, mój brat nawet się nie odwrócił, co zrobił jego kolega.
 - Cześć – odpowiedział blondyn, spoglądając na mnie uważnie. Spojrzałam na stoliczek, na którym leżało pudełko z pizzą, a raczej z jednym kawałkiem.
Wyciągnęłam rękę, by po niego sięgnąć, lecz on był szybszy. Zaśmiał się cicho, biorąc kawałek kęsa.
 - Nie za dużo już zjadłeś tej pizzy? Niedługo nie zmieścisz się w kombinezon – uniosłam brwi. Gregor roześmiał się głośno, a jego kolega spojrzał na mnie złowrogo.
Zaśmiałam się triumfalnie i wróciłam do swojego pokoju..”

Z zamyślenia wyrwał mnie jego głos.
 - A tak szczerze, jak się czujesz? – Spoglądał na mnie z taką troską.  Zawsze o innych się  lepiej troszczył i dbał niż o siebie samego. Ważniejsza była rodzina i przyjaciele. Gładził kciukiem moją dłoń. W takich chwilach zawsze to robił. Uspokajało mnie to.
-Fizycznie całkiem dobrze, psychicznie też całkiem dobrze, pogodziłam się z tym, ale ból w sercu zostanie, bo to był moim życiem Michael, ale wiem, że mam dużo wspaniałych osób obok  siebie, którzy mi pomogą. – uśmiechnęłam się przez łzy. Mówienie o tym zawsze będzie powodowało, że będę płakać.
 - Cieszę się, że nie odcięłaś się od nas, jak to kiedyś było, pamiętaj, że zawsze będę przy tobie, bo od czego się ma przyjaciół, nie? – otarł łzy z policzków.
 - Oczywiście, a ja jestem szczęściarą, że mam takiego wspaniałego przyjaciela – zmierzwiłam mu włosy szczerze się uśmiechając. Spiorunował mnie wzrokiem, wiem, że nie lubi gdy mu się to robi, tak samo jak ja. – Chciałam się Ciebie spytać Michi, czy to co chłopaki mówili, to prawda. – Spróbowałam wkroczyć na ten niebezpieczny teren.
Zmieszał się i nerwowo wyłamał palce. Czyli jednak…
-Wiesz, że kiedyś bym powiedział… to po co pytasz… Jak przyjdzie na to czas to powiem, okej? Bo to nie jest ten moment. – podszedł do okna. Podparł się dłońmi o parapet.
 - Chciałam tylko spróbować, bo może jednak, ale skoro tak mówisz, to nie będę naciskać, tylko.. znam ją? – jeszcze jeden kroczek, mały kroczek.
 - Znasz – odwrócił się w moją stronę.
Miał szeroki uśmiech, a oczy były pełne iskierek miłości. Szczęściara. Chyba każda dziewczyna chciałaby mieć takiego chłopaka…
Po dość bolesnym przeżyciu ostatniego związku, na razie nie szukałam przygód miłosnych, a teraz muszę się skupić na jednym…
-Będę chyba już szedł, jutro wyjeżdżamy na kolejne konkursy i dopiero się zobaczymy jak już wyjdziesz – podszedł do mnie.
 - Musi ktoś im pokazać jak się skacze, będę trzymać kciuki i myślę, że uda ci się stanąć na podium- mrugnęłam do niego.
Nachylił się i zostawił krótki pocałunek na moim czole, zawsze tak robił jak się żegnaliśmy…  -Dobranoc Chiara.
- Dobranoc Michael – teraz mogłam spokojnie zasnąć.

__________________________________________________________________________________
Jest i jedynka. Mam nadzieję, że się spodoba.Życzę również Wesołych Świąt Wielkanocnych ;)Liczę na szczery komentarz pod tym rozdziałem :)Pozdrawiam ;*